Mijn maag knort van de honger, ik heb een onbedwingbare trek in voedsel. Ik heb tot nu niet meer gegeten dan een paar boterhammen en een pruimenreep. Ik had het druk vandaag, zo druk zelfs dat ik niet toegekomen ben aan het eten van iets waarmee m’n maag enigszins gevuld aanvoelt. Dat kan gebeuren, maar is niet elke dag aan te raden. M’n hoofd (en maag) staat dus naar een snelle hap en pizza is het eerste wat in me opkomt. Laten bezorgen is geen optie bij mij en na een snelle check zie ik dat ik genoeg ingrediënten in huis heb om er iets lekkers van te maken, dus dan zelf maar snel aan de slag gaan.

Duh, ik realiseer me ineens, pizzadeeg, dat moet rijzen! Bye bye pizza! Even iets anders verzinnen dan maar? Even in m’n koelkast neuzen en wat zie ik daar? Filodeeg! M’n hersenen schieten meteen in standje overdrive. Pizza en filodeeg… yep, een pizzataart it is!

Het fijne van zelf pizza maken is dat je hem kunt beleggen met wat je maar wilt en met hoeveel je maar wilt. Kijk, ik hoef natuurlijk aan niemand uit te leggen hoe je een pizza maakt. Er kleeft niets bijzonders aan het bereiden ervan, maar het enige dat ik wil meegeven is dat zélf pizza maken zoveel leuker én gezonder is dan alle kant-en-klare versies die volop te verkrijgen zijn, althans, dat is mijn mening.

De ingrediënten die ik voorhanden heb zijn: een aubergine, champignons, zongedroogde tomaatjes, zwarte olijven, mozzarella, parmezaanse kaas, pecorino kaas en basilicum. Bepaald geen slecht aanbod! Die keren dat ik zélf pizza maak, besmeer ik hem vrijwel altijd met basilicum pesto. Deze pesto verkies ik zonder enige twijfel boven alle andere sauzen, lekker smeuïg met pijnboompitten, een knoflookje, een beetje kaas en olijfolie. Het mooie ervan is dat het in no time bereid is, dus ook dat is mooi meegenomen.

Ik begin de bereiding met de aubergine. Deze snij ik in plakjes en rooster hem even onder de grill zodat de smaak optimaal tot z’n recht kan komen.

Daarna zijn de champignons aan de beurt. Ook deze snij ik in plakjes en fruit ze heel even op hoog vuur om het rauwe er van weg te nemen.

Ondertussen bereid ik de basilicumpesto, snij de overige ingrediënten klein en snij het filodeeg op maat. Helemaal klaar om te gaan stapelen!

Ik begin met 5 vellen filodeeg als bodem, besmeer dit met de pesto en beleg deze met de overige ingrediënten, behalve de parmezaanse kaas. Dezelfde handeling herhaal ik dan nog een keer.

De bovenkant bedek ik royaal met filodeeg, losjes wel te verstaan, om een mooi effect te krijgen. Als laatste bekleed ik de pizzataart met overgebleven stukjes mozzarella en bestrooi hem met parmezaanse kaas. Vervolgens gaat hij de oven in.

Mijn pizzataart is klaar. Ik wil vooral niet opscheppen, maar om eerlijk te zijn is dit de lekkerste pizza die ik in jaren heb gegeten. Oké, een snelle hap is het uiteindelijk niet geworden (in totaal heeft het al bij al een uurtje of wat geduurd voordat ik aan kan vallen), maar het wachten is meer dan beloond en m’n knorrende maag krijgt wat het verdient. Eén ding staat in ieder geval vast, in deze vorm ga ik mijn pizza beslist nog een keer bereiden. Buon appetito!!